Ποιά είναι τα σχέδια της Οικογένειας Σόρος για τα Βαλκάνια;
Γιατί θέλει την ένωση όλων των κρατών των Βαλκανίων;
Ποιούς φοβούνται Η.Π.Α, Ε.Ε. και θέλουν να τερματίσουν την επιρροή τους στην περιοχή;
Χρειάστηκαν σχεδόν 25 χρόνια για να επιτευχθεί συμφωνία μεταξύ των κυβερνήσεων στην Αθήνα και τα Σκόπια για την ονομασία της χώρας που ήταν γνωστή ως Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας. Θα ήταν λάθος να το εκλάβουμε ως μια μικρή εξέλιξη - ιδιαίτερα τώρα που η ενότητα της διατλαντικής συμμαχίας βρίσκεται στο χειρότερο σημείο της από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και που η ενότητα της Ευρωπαϊκής Ένωσης βρίσκεται υπό αμφισβήτηση σε όλες τις εθνικές εκλογές.
Στην πραγματικότητα, ο ιστορικός συμβιβασμός για τη μετονομασία της σε Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας, αποδυναμώνοντας έτσι τον ανταγωνισμό έναντι των εθνικών ιστοριών, ανοίγει ένα παράθυρο ευκαιρίας για τους ηγέτες στην Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες για να αψηφήσουν τις τρέχουσες τάσεις και να αρχίσουν να διαμορφώνουν ένα ασφαλές μέλλον για τα Βαλκάνια, ένα επίτευγμα που θα συνέβαλε στην διασφάλιση της σταθερότητας για όλη την Ευρώπη.
Η δύσκολη συμφωνία για τη Μακεδονία θα μπορούσε να υπονομευθεί. Η περιοχή είναι γνωστή για την τραγική ιστορία της. Εκεί ξεκίνησε ο Παγκόσμιος Πόλεμος και είναι ο τόπος της πιο αιματηρής σύγκρουσης στην Ευρώπη από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Από τη βίαιη αποσύνθεση της Γιουγκοσλαβίας και μετέπειτα οι προοπτικές της περιοχής έχουν καλυτερεύσει καθώς τα κράτη έχουν κινηθεί προς την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ. Η Σλοβενία και η Κροατία είναι ήδη στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Το Μαυροβούνιο και η Αλβανία μπορεί να ακολουθήσει, όπως και η Βόρεια Μακεδονία, τώρα που έχει επιλυθεί η διαφωνία ονομασίας.
Ωστόσο, οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ευρώπη δεν είναι οι μόνοι παίκτες στην περιοχή. Η Ρωσία κατέστησε σαφές ότι θα παρεμβαίνει εάν απειλούνται τα συμφέροντά της, ειδικά όταν πρόκειται για ενδεχόμενη ένταξη στο ΝΑΤΟ. Αυτό το έχει ήδη κάνει, σε ένα αποτυχημένο πραξικόπημα στο Μαυροβούνιο το 2016. Ο πρόεδρος της Τουρκίας, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, κάνει την παρουσία του αισθητή σε κάθε κράτος των Βαλκανίων και η Κίνα είναι πλέον ένας από τους μεγαλύτερους επενδυτές στην περιοχή, με φιλόδοξα σχέδια. Τα Βαλκάνια είναι το κύριο σημείο εισόδου στην Ευρώπη της πρωτοβουλίας One Belt, One Road.
Μια αποφασιστική απάντηση είναι απαραίτητη για την αντιμετώπιση αυτών των τάσεων, αλλά δεν θα αποδειχθεί εύκολη. Η Ευρωπαϊκή Ένωση υποφέρει από την κόπωση της ένταξης. Ορισμένα από τα πιο ακανθώδη προβλήματά της προέρχονται από χώρες που εντάχθηκαν από το 2004 - η μακρόχρονη συνοριακή διαμάχη μεταξύ Κροατίας και Σλοβενίας. Η παρουσία της Τουρκίας στην Κύπρο και ίσως το πιο σημαντικό, τις αντιδημοκρατικές ενέργειες της Πολωνίας και της Ουγγαρίας. Ο πρόεδρος της Γαλλίας, Εμμανουήλ Μακρόν, δήλωσε τον περασμένο μήνα ότι δεν μπορεί να υπάρξει περαιτέρω ένταξη στην Ευρώπη έως ότου η ίδια Ευρώπη μεταρρυθμιστεί.
Η συντριπτική πλειονότητα του πληθυσμού της περιοχής της Βαλκανικής θέλει στενούς δεσμούς με τη Δύση, ιδίως την ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτό ισχύει και στο σχετικά φιλικά προσκείμενο στην Ρωσία Βελιγράδι. Ο πρόεδρος της Σερβίας, Αλεξάνταρ Βούτσιτς, βρισκόταν στην κυβέρνηση του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς κατά τη διάρκεια των βομβαρδισμών του ΝΑΤΟ το 1999, όμως άφησε ως παρακαταθήκη τις προσπάθειες του για ένταξη της Σερβίας στην Ευρώπη. Αυτός και ο πρωθυπουργός της Αλβανίας, Έντι Ράμα, έχουν σφυρηλατήσει μια ισχυρή φιλία μεταξύ τους που συνέβαλε στη σταθεροποίηση της περιοχής.
Μια τολμηρή περιφερειακή πρωτοβουλία για τη δημιουργία μιας οικονομικής ένωσης των Βαλκανίων με βάση τους νόμους της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα μπορούσε να αξιοποιήσει τις φιλοδυτικές φιλοδοξίες του λαού. Αυτό έχει ήδη εγκριθεί από τους ηγέτες της περιοχής, ιδιαίτερα τον κ. Vucic. Ακόμη και μια άτυπη ένωση θα έδινε απτά οφέλη στα εκτιμώμενα 18 εκατομμύρια κατοίκους της περιοχής καθώς και στην Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες και θα διευκόλυνε την ένταξη των κρατών μελών στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η ένωση δεν αποτελεί επιβολή, είναι μια επιλογή. Τον περασμένο Ιούλιο, οι χώρες των Δυτικών Βαλκανίων δεσμεύθηκαν να εντείνουν τη συνεργασία μεταξύ τους. Τώρα πρέπει να ακολουθήσουν και να δημιουργήσουν μια κοινή αγορά. Αυτό θα επέτρεπε στην περιοχή να εκσυγχρονίσει τις χρηματοπιστωτικές αγορές και να βελτιώσει τα οικονομικά των κυβερνήσεών τους χωρίς να υπαγορεύονται πολιτικές λύσεις από τις Βρυξέλλες ή την Ουάσινγκτον. Η ελεύθερη ροή ανθρώπων, αγαθών και κεφαλαίων θα καθιστούσε όλη την περιοχή πιο ελκυστική για επενδύσεις και θα ενίσχυε τις μεταφορές και τις υποδομές. Αυτό θα δημιουργούσε περισσότερες θέσεις εργασίας και θα βοηθούσε στην εξάλειψη της αχαλίνωτης φυγής των νέων στη Δυτική Ευρώπη.
Η βελτίωση της οικονομίας και της διακυβέρνησης κάθε χώρας είναι ο καλύτερος τρόπος για την οικοδόμηση βαθιάς και ευρείας πολιτικής υποστήριξης για την ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Θα παράσχει επίσης στην Ευρωπαϊκή Ένωση την επιλογή να μην αποδεχτεί το κάθε κράτος ένα προς ένα, ξεχωριστά, αλλά να τα αποδεχτεί ως μια ένωση κρατών που μπορεί να είναι πιο ευθυγραμμισμένη με τους ευρωπαϊκούς νόμους και τα πρότυπα από τα είδη υπάρχοντα. Αυτή η ένωση θα βοηθήσει στην αποφυγή των περιφερειακών αντιπαραθέσεων. Τα κράτη θα μπορούσαν επίσης να συνεργαστούν για την επίλυση των σημαντικότερων πολιτικών φραγμών στην αναγνώριση από την Ευρωπαϊκή Ένωση οποιασδήποτε χώρας, συμπεριλαμβανομένων των εδαφικών διαφορών, της διαφθοράς και του οργανωμένου εγκλήματος. Η Βοσνία Ερζεγοβίνη, η οποία εξακολουθεί να βυθίζεται στην περίπλοκη κληρονομιά της συμφωνίας του Ντέιτον και του Κοσσυφοπεδίου, έχει να διανύσει τον περισσότερο δρόμο για την ένταξη της.
Ωστόσο, η λύση της διαμάχης της Μακεδονίας με την Ελλάδα είναι μια ιστορική Ευκαιρία. Μαζί και η Ευρωπαϊκή ένωση (Συμπεριλαμβανομένης και της Βρετανίας) και οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής πρέπει να γίνουν φανατικοί υποστηρικτές αυτής της οικονομικής ένωσης των Βαλκανίων. Αυτή η ένωση δεν θα πρέπει να είναι μια μετενσάρκωση της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Πρέπει να είναι μια "χαλαρή" ένωση κρατών με ελεύθερο εμπόριο και διακίνηση ανθρώπων και αγαθών μεταξύ τους, όπως ήταν η Ευρωπαϊκή Ένωση στην αρχή της. Η οικονομική ανάπτυξη και η συνοχή μεταξύ των κρατών της περιοχής θα μπορούσε να τα κάνει λιγότερο δεκτικά σε οικονομικές, διπλωματικές και στρατιωτικές επιρροές από το Πεκίνο, την Άγκυρα και την Μόσχα.
*Παρακαλώ αν γίνει χρήση της μετάφρασης να αναφερθεί η πηγή
COMMENTS