ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ-ΑΞΙΟΚΡΑΤΙΑ-ΟΜΟΨΥΧΊΑ
Δημοκρατία, αξιοκρατία, ομοψυχία...σπουδαίες έννοιες, αλλά άγνωστες για την Ελλάδα...
Αξίες που αν υπήρχαν στην Ελλάδα θα ήταν μια πάρα πολύ διαφορετική χώρα, αλλά αυτή η συγκέντρωση στις 20 Ιουνίου στο Σύνταγμα με αφήνει παγερά αδιάφορο όπως παγερά αδιάφορο με αφήνει και η παρούσα κυβέρνηση των ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ και ΑΝ.ΕΛ.Ιδιώς όταν έχεις προσωπική πείρα από την κατάσταση στην Ελλάδα, όταν παραδίδεις προσωπικά σε Υπουργό καταγγελίες και αυτές ως δια μαγείας εξαφανίζονται από το πρωτόκολλο του Υπουργού.
Το να μιλάς για Δημοκρατία και αξιοκρατία στην Πολύπαθη Ελλάδα είναι το λιγότερο, αστείο και ανεδαφικό. Ο κύριος πυλώνας της Δημοκρατίας είναι η Δικαιοσύνη, η ισονομία. Πώς όμως μπορούμε να μιλήσουμε για Δικαιοσύνη και Ισονομία σε ένα κράτος που οι Βουλευτές απολαμβάνουν της Βουλευτικής τους ασυλίας και υπουργοί νομοθεσίας περί ευθύνης Υπουργών;
Συμφωνώ απόλυτα με πρώην Σύμβουλο Πρωθυπουργού που υποστηρίζει πως το Πολιτικό προσωπικό της χώρα είναι πάρα πολύ κατώτερο των περιστάσεων και πως τα κόμματα που κυβέρνησαν την Χώρα είναι μήτρες διαφθοράς όπου προσφεύγουν όσοι θέλουν μόνο από άκρατο εγωισμό να επωφεληθούν και να πλουτίσουν.
Τα κόμματα που κυβέρνησαν όπως και η παρούσα Κυβέρνηση μάλλον δεν είχαν αντιληφθεί ή δεν τους είχε ενημερώσει κάποιος σύμβουλος Πρωθυπουργού πως η Ελλάδα είναι η Δεύτερη πιο διεφθαρμένη χώρα στην Ευρώπη μετά την Ρουμανία και είναι ανάμεσα στις δέκα πιο διεφθαρμένες χώρες παγκοσμίως; Mάλλον δεν έχουμε αντιληφθεί η δεν θέλουμε να πιστέψουμε πως ζούμε σε ένα Κράτος διεφθαρμένο, αναξιόπιστο, βυθισμένο στον βούρκο της σήψης του, αδιαφορώντας για τον Πολίτη και τα δεινά που ζει, ζώντας στην ανασφάλεια, στην πενία και στην οικονομική κρίση.
Ελλάδα, Διαφθορά 86.7 %. Τι σημαίνει αυτό...Σημαίνει πως μάθαμε να μην μας ενοχλεί η άσχημη μυρωδιά της. Μάθαμε να μη μας ενοχλεί πως ο λόγος της κρίσης που ζούμε είναι η διαφθορά, όχι μόνο των πολιτικών, αλλά και των δημοσιογράφων, γιατί σε μια χώρα, βασίλειο της διαφθοράς, κανένας θεσμός, κανένας φύλακας της Δημοκρατίας και των θεσμών δεν λειτουργεί. Ούτε ο Τύπος, αλλά και η Δικαιοσύνη η οποία βέβαια έχει δεμένα τα χέρια της όταν εξετάζει θέματα πολιτικών. Είναι τυφλή η δικαιοσύνη στην Ελλάδα, ανήμπορη ή απλά σε μια χώρα διεφθαρμένη με κατεστραμμένα θεμέλια είναι και αυτή ένας πυλώνας διαφθοράς, μιας και στη ουσία δεν είναι ανεξάρτητη και αυτόνομη.
Δημοσιογραφία. Στην εφηβεία μου, άκουγα τον Πατέρα μου, Θείους μου, γνωστούς να λένε πως τα δεινά της Ελλάδας είναι τρία, τα εξής: Πολιτικοί, Δικηγόροι, Γιατροί. Θα προσθέσω και τους Δημοσιογράφους.
Δημοσιογραφία στην Ελλάδα. Ο ιδιοκτήτης του μέσου, έρχεται σε επαφή με τον Αρχισυντάκτη/τρια και σου αναθέτει το θεάρεστο έργο να πλέξεις το εγκώμιο κάποιου πολιτικού, που στις περισσότερες περιπτώσεις είναι και φίλος του.Γράφεις το άρθρο σου, τον παίρνεις τηλέφωνο, στέλνεις μέσω email το άρθρο σου, το διαβάζει ο εκάστοτε πολιτικός , το εγκρίνει ή ζητάει διορθώσεις, και εδώ έχεις επιτελέσει το “Δημοσιογραφικό Καθήκον σου”;
Όχι, γιατί είσαι και εσύ δέσμιος του φόβου να βρεθείς στα δίχτυα της ανεργίας. Αν έχεις κάνει ρεπορτάζ, και έχεις για χρόνια ερευνήσει το θέμα της διαφθοράς, μην περιμένεις ποτέ να βρεθεί εκδότης που ορμώμενος από ένα αίσθημα δικαιοσύνης και προστασίας του Δημοσίου συμφέροντος θα στο εκδώσει. Ο μεγαλοδημοσιογράφος, έγινε μεγαλοδημοσιογράφος γιατί είναι τμήμα του συστήματος που συντηρεί την διαφθορά, την διαπλοκή. Κομματικά ταγμένος μη ασκώντας το λειτούργημα της Δημοσιογραφίας και του ιδεώδους αυτής, αλλά του προσωπικού του κέρδους μια και είναι και αυτός, ένα από τα μεγάλα γρανάζια της διαφθοράς και της Διαπλοκής.
Όταν βλέπω γνωστούς Δημοσιογράφους να διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους, προπαγανδίζοντας τις κυβερνητικές θέσεις ή αυτές της αντιπολίτευσης, χύνοντας ποταμούς δακρύων από τον πόνο για την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει σήμερα ο Έλληνας, πραγματικά δακρύζω, γιατί όλοι μας μιας και δεχόμαστε καθημερινά και από παντού μια ακατάσχετη προπαγάνδα, έχουμε πνιγεί μέσα στην απάθεια μας. Βαλτώσαμε στον βούρκο της δυστυχίας μας, γίναμε δέσμιοι του πόνου μας.
Ο πολιτικός διάλογος στην Ελλάδα αναλώνεται στο πιο κόμμα είναι λιγότερο Απατεώνες και σε ποιό κόμμα είναι οι λιγότερο ανίκανοι. “Το μη χείρον βέλτιστο”, αλλά θέλω το καλύτερο. Πολιτικοί που δεν μπορούν να δέσουν τα κορδόνια των ακριβών τους υποδημάτων, σου περνάνε το μήνυμα, μαζί με τους κομματικούς στρατούς στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τους αγνούς πατριώτες Δημοσιογράφους, πως δεν είναι ανάγκη να περιμένεις το καλύτερο...απλά επέλεξε τα ίδια γνώριμα σου πρόσωπα. Τα πρόσωπα που όταν είναι στην Κυβέρνηση τα περαγμένα της, είναι πάντα τα σωστά, τα επιβεβλημένα και βέλτιστα, για την δική σου ευημερία. Όταν βέβαια είναι στην άχαρη θέση να είναι αντιπολίτευση, γιατί σαν τον ναρκομανή βιώνουν μέσα στην ίδια τους την ψυχή, τον πόνο της απώλειας της καρέκλας και του οφέλους που πηγάζει απ’ αυτή, τα όσα πράττει η Κυβέρνηση είναι παντελώς λάθος. Και όμως υπάρχει και ένα ρητό που λέει πως ακόμη και ένα χαλασμένο ρολόι, λέει δύο φορές την ημέρα σωστά την ώρα.
Δεν έχω προσωπική σχέση με τους διοργανωτές της εκδήλωσης στις 20 Ιουνίου στο Σύνταγμα, ίσως να έχουμε ανταλλάξει μάλιστα ελάχιστες φορές απόψεις. Όμως δεν θα παρευρεθώ, όχι γιατί θεωρώ πως η παρούσα Κυβέρνηση είναι η καλύτερη, Όχι. Δεν με έχει πείσει και η αντιπολίτευση και κυρίως η Ν.Δ. Δεν άκουσα πως θα πολεμήσει την διαφθορά, την διαπλοκή, την γραφειοκρατία και τα υπόλοιπα δεινά που τρώνε τις σάρκες της Ελλάδας. Κουράστηκα να ακούω πολιτικούς να εκτοξεύουν κατηγορίες εναντίον των πολιτικών τους αντιπάλων για σκάνδαλα, ατασθαλίες σαν να είναι μια φυσιολογική κατάσταση, ένα κατεστημένο.
Αλήθεια η αντιπολίτευση εν μια νυκτί άλλαξε; Eίναι σαν να περιμένεις ο διαρρήκτης που σε λήστεψε να είναι και αυτός που θα συλλάβει τον διαρρήκτη και θα σου επιστρέψει και τα κλοπιμαία. Δεν με πείθει η κυβέρνηση, δεν με πείθει η Αντιπολίτευση, δεν με πείθει η ρητορική τους. Νιώθω σαν τον Γάλλο Πολίτη, που στους δέκα πολίτες οι έξι δεν ψήφισαν, έμειναν αμέτοχοι, ανεπηρέαστοι, γιατί κανείς δεν τους πείθει, δεν πιστεύουν κανέναν. Και στην ίδια κατάσταση είναι και ο Έλληνας πολίτης. Ο Ένας στους Δύο έχει γυρίσει την πλάτη του στην Πολιτική. Οι “Δημοσιογράφοι” είναι ανίκανοι να τον πείσουν. Έχει βάλει βουλοκέρι στα αυτιά του, και σαν άλλος Οδυσσέας δεν ακούει το κάλεσμα των Σειρήνων.
Τιμιότητα, Πολιτική και Δημοσιογραφία δεν συμβαδίζουν ποτέ στην χώρα μας. Δημοσιογράφος που έχει την αίσθηση δικαίου, είναι να το πω λαικά και χωρίς φόβο και πάθος...καμένο χαρτί από χέρι. Είτε θα πρέπει να σκοτώσει τον εαυτό του και την ψυχή τού είτε να γνωρίζει πως η καριέρα του θα είναι σύντομη και θα του αφήσει μια πικρή γεύση στο στόμα. Νιώθω ακόμη την πίκρα στο στόμα μου και ας έχουν περάσει δύο χρόνια από την τελευταία φορά που αρθογράφησα. Είμαστε πολλοί που η Ελλάδα μας πονάει, και πάλι όμως νιώθω και μια ελπίδα γιατί διαπιστώνω πως αρκετά άτομα στο Τwitter ιδίως έχουν αφυπνιστεί.
Αυτοί είναι οι λόγοι που η Πολιτική δεν με πείθει, οι συγκεντρώσεις δεν με πείθουν, και μη με πείτε αμέτοχο και αναίσθητο. Δεν στρατεύομαι με καμία πλευρά, διαλέγω το στρατόπεδο που σε πολλούς δεν αρέσει. Δεν είμαι μέρος τους συστήματος αυτού, που έχει Θεό την διαπλοκή και την διαφθορά. Μη με παρεξηγείτε...Ξύπνησα και μην προσπαθήσετε να με κοιμίσετε.
COMMENTS